Als morgen mijn lichaam de geest teruggeeft,
weet dan dat alles oké is.
Er is niets veranderd, mijn schat.
Ik ben nog altijd waar ik altijd al was.
Ik zal je niet zeggen niet te treuren.
Nee, als er treurnis is,
treur dan
en lach
als er vreugd wil zijn.
Houd het gerust simpel,
dat was altijd al het mooist.
Strooi mij uit over het heelal
of laat de kinderen mijn kist beschilderen,
ongeremd en met de mooiste kleuren
en leg mijn boeken bij me,
want het woord was mijn stille geliefde.
Haal wat bloemen bij de lokale bloemist
en geef haar wat extra’s.
Speel een mooi liedje af.
Kijk wat naar de zon.
Houd het maar licht,
dit nieuwe.
Laat de leegte maar verzachten.
En wanneer er plots gemis is,
is me dan
en laat mij gerust de fluister zijn
die bij twijfel zegt ‘toe maar’
en ‘ja’ op die ene vraag.
Voel en weet.
Niemand kan ooit werkelijk gaan.
En later,
als mijn pastelstreep aan de blauwe hemel
langzaamaan vervaagt,
laat het vergeten dan gerust toe.
Joh, het is zo oké mij te vergeten,
soms, eens, altijd,
want het leven is net zo leven
met alles als zonder niets
en wat ons verlaat, maakt ons vrij.
En schat, mijn allerliefste schat,
waarvan wij vrij zijn,
zijn wij niet langer van gescheiden.